می خواهم تا آنجا که دوست دارم، پربگیرم، اما تا بارگاه دوست راه طولانی است.
چشم از پنجره برنمی دارم.
دشت از پی دشت، کوه از پی کوه، دسته دسته گل سرخ، یک عالم سبز و یک دریا اشتیاق که دستی از غیب به جانم ریخته است!
همیشه همین طور است.
خودم را که به مولا می سپارم، دیگر این من نیستم که می روم، برای لحظه ای، خواب مرا می رباید...
دست در دست نور وآرمیدن در کنار ضریح! چه دل انگیزند این خواب های خوب!
برمی خیزم، پیرامونم غوغایی به پاست. صدای دل هاست. همه می گویند: یا ضامن آهو!
رسیده ایم انگار! این گنبد زیبا، قلب ایران است. چه دورنمایی دارد
السلام علیک یا علی بن موسی الرضا
بغضی غریب و بعد هم های و هوی پریشان دل.
تا غروب راهی نیست
دل و نقاره و اشک به هم می آمیزند، و من پر از ضریح می شوم.
و سرشار از رازهای طلایی!...
چه بویی از کنارم گذشت، بوی آسمان بود. یک بوی خیس، یک بوی معنوی سبز.
گویا فطرتم بود که معطر شد از عشق!
ضریح اینک به ملکوت می ماند،
و من می خواهم تا رضایت «رضا» اوج بگیرم.
نیشابور از خاطرم می گذرد،
لحظه ای که امام سر از کجاوه بیرون آورده اند و فریاد شادی و اشک شوق،
زمین و زمان را به هم پیچیده است.
لحظه ای که سینه چاکان حضرتش ازفرط عشق به خاک غلتیده اند
لحظه ای که بیش از بیست هزار تن تقریرات امام را می نویسند.
[«لااله الاالله» دژ استوار من است و من یکی از شرط های آنم.]
به راستی اگر ولایت نباشد،
کلمه مقدس «توحید»
چگونه استوار یابد!؟
شب از نیمه گذشته است.
همه جا سرشار از اشک و گلاب است و من خود را با همه شور به کجاوه سبز ولایت می رسانم.
یا ضامن آهو! دل های بی پناهمان را که چون آبگینه های شکسته در پهنای گیتی سرگردانند.
در پای ضریح مقدست آشیان ده که محتاج پرکشیدن
به آبی لایتناهی فطرت خدا یی مان هستیم.
